Dławicowe uszczelnienie trzpienia to najprostsza i najpowszechniejsza konstrukcja zaworu, charakteryzująca się niskim kosztem, możliwością naprawy oraz koniecznością konserwacji.
Uszczelnienie trzpienia osiąga się dzięki miękkiemu wypełnieniu (dławik), które wypełnia przestrzeń między ruchomym trzpieniem a korpusem zaworu. Wypełnienie jest ściskane przez tuleję dławikową i z czasem wymaga okresowego dokręcania i wymiany.
Zawory z dławicowym uszczelnieniem trzpienia stosuje się w rurociągach wodnych i parowych.
Mieszkowe uszczelnienie trzpienia cechuje się wysoką niezawodnością, pełną szczelnością i brakiem konieczności konserwacji, ale jest droższe niż zawory z dławikiem.
Pełna szczelność uszczelnienia jest zapewniona przez mieszek ze stali nierdzewnej, który oddziela przestrzeń korpusu mającą kontakt z medium roboczym od pokrywy zaworu, na której zamocowana jest nieruchoma nakrętka trzpienia.
Zawory z mieszkowym uszczelnieniem trzpienia stosuje się w rurociągach do transportu wody, pary i sprężonego powietrza.
Membranowe uszczelnienie trzpienia charakteryzuje się pełną szczelnością, wysoką niezawodnością, prostą konstrukcją części przepływowej, wysokim kosztem i zazwyczaj niskimi temperaturami medium roboczego.
Zawory z membranowym uszczelnieniem trzpienia stosuje się do wody pitnej, cieczy lepkich i gazów.
Zawory żeliwne, jako urządzenia odcinające do zastosowań ogólnych, są najczęściej stosowane. Produkowane są w wersji kołnierzowej lub gwintowanej, charakteryzują się łatwą dostępnością i niskim kosztem, ale żeliwo jest kruchym metalem i podatnym na korozję.
Zawory stalowe są produkowane w wersji kołnierzowej i częściej stosowane w instalacjach technologicznych o wysokich parametrach medium roboczego i wysokich wymaganiach dotyczących niezawodności. Zawory stalowe, podobnie jak żeliwne, są podatne na korozję, ale stal jest bardziej plastyczna.
Zawory z brązu i mosiądzu produkowane są głównie w wersji gwintowanej i charakteryzują się wysoką odpornością na korozję, co sprawia, że nadają się do systemów grzewczych oraz instalacji ciepłej i zimnej wody.
Do ręcznego sterowania zaworem stosuje się koła ręczne, a do sterowania automatycznego – napędy elektryczne z przekładnią.
Zawory z napędem elektrycznym stosuje się do automatyzacji procesów technologicznych, zdalnego sterowania oraz do zaworów o dużych średnicach nominalnych.
Aby otworzyć zawór, napęd elektryczny musi wykonać wiele obrotów, co pozwala na zastosowanie napędów o małej mocy, ale wyklucza możliwość szybkiego otwierania lub zamykania. Ta cecha uniemożliwia stosowanie zaworów z napędem elektrycznym do szybkiego odcinania przepływu, ale daje im znaczną przewagę w systemach, które nie dopuszczają uderzeń hydraulicznych.
pytanie : komentarz : opinia
252
4 090 | visitors yesterday |
visitors per month | |
46 | from Land of dreams |
74 238 | from all countries |